Zo begon mijn kennismaking met Katie Mars. Na het ochtendgymnastiek vervolgende ze haar ochtend ritueel en maakte ze een ontbijtje. Sinaasappel met yoghurt. Ondertussen begonnen we wat te kletsen en schoot ik, wat onwennig nog, af en toe wat foto’s. “Jeetje”, het was lastiger dan ik dacht!! Ik durfde ook niet zo dicht bij te komen en als ze zat te vertellen over haar kinderen en kleinkinderen, vond ik het raar en onbeleefd om door te blijven schieten en haar niet aan te kijken. Toen ze zich ging omkleden in haar slaapkamer (die er fantastisch uitzag, want die had ze me even daarvoor laten zien), mocht ik niet mee. Ik baalde ervan. Dat was nou net zo’n moment die ik graag vast wilde leggen. Katie, in haar mooie slaapkamer vol met rozen aan de muur, die ze vroeger verzameld had, want bij elk bolletje garen kreeg je destijds zo’n mooie rozenplaat. Maar ik durfde het niet te vragen. Daarvoor was alles nog te pril. Toen ze klaar was met omkleden vroeg ze of ik koffie lustte. “Ja lekker”, zei ik en ik dacht, “ik moet eerst maar even rustig gaan zitten, leg die camera weg en maak eerst echt contact.” En voordat ik het wist, zaten we dik een uur te kletsen. Het ging over van alles en nog wat, vooral over haar kinderen en klein kinderen, maar ook over haar man die precies twee jaar geleden overleden was. “Ik moet je eerlijk bekennen” zei ze, “als het nog had gekund, had ik je gisteravond nog afgebeld, want had er helemaal geen zin in. Het was een beladen dag, omdat het precies twee jaar geleden is dat mijn man is overleden. En alhoewel het goed is zo en we heel gelukkig zijn geweest, was ik wel wat van slag.” Dat snapte ik natuurlijk helemaal, wat een verdriet lijkt me dat na zo’n lang leven samen. Op mijn beurt deed ik ook een bekentenis en verklapte dat ik ook m’n twijfels had over deze ‘opdracht’, omdat ik me af vroeg of er wel genoeg te beleven zou zijn deze twee dagen, waarop we alle twee moesten lachen en het ijs gebroken was. Ze zei dat ze blij was dat ze niet had afgebeld en dat vond ik ook! Het was heel gezellig en reuze interessant, want ze had veel te vertellen. Leerzaam was het ook al deze ochtend, omdat je bij een persoonlijke opdracht als deze gelijk met je leermomenten en valkuilen geconfronteerd wordt.
Die leermomenten werden later op de dag zichtbaar, toen Damon en Isabelle, langs kwamen om te checken hoe het ging. Damon scrolde in sneltrein tempo door mijn foto’s heen en al snel werd duidelijk waar ik tijdens dag twee op moest gaan letten. Ik had ten eerste veeeeeeel te weinig geschoten (we kletsten natuurlijk te veel). Ook veranderde ik veel te snel en te vaak van plek en “Let op die kozijnen uit Katie’s hoofd!”, maar het belangrijkste: Kom dichterbij!!! Alhoewel me dit niet vreemd was, vond ik het toch heel fijn om on the spot zulke gerichte adviezen te krijgen. Ik kreeg genoeg ammunitie en inspiratie om dag twee in te gaan. En Kaat en ik hadden er zin in. “Ik ben morgen helemaal In Your Face, Katie!”, riep ik. “Ik moet nog dichterbij je komen!” Lachend zei ze dat ze dat geen probleem vond.
Zo gezegd zo gedaan. Dag twee begon met hetzelfde ochtend ritueel met als hele leuke verrassing dat ik nu wel mee naar haar slaapkamer mocht toen ze zich ging omkleden. Dat was super fijn, een teken dat ze me vertrouwde. De dag die volgende vloog voorbij. We zijn naar de markt geweest en hebben lekker gegeten in Pannenkoekenhuis “De Witte Swean“. Koffie gedronken en ook weer heel veel gekletst. Het bleef lastig om door te blijven schieten (het was gewoon weer heel gezellig), maar dat ging al beter dan de dag ervoor. Aan het eind van de middag kwamen Damon en Isabelle nog eens langs en de verbetering was zichtbaar, maar er viel hier en daar ook nog wel wat winst te behalen. Gelukkig zouden we de volgende dag alle foto’s gaan bespreken. Dat heb ik als super waardevol ervaren, ook omdat je de resultaten van alle andere cursisten kreeg te zien. De hele cursus vond ik geweldig trouwens, een echte aanrader voor je persoonlijke ontwikkeling als fotograaf.
Bij het afscheid benadrukte Katie nogmaals hoe leuk ze het had gevonden en ze liep met me mee naar de auto in haar felgele regenjas. Daar stond ze, in het al ondergaande zonnetje. Nog snel een laatste foto. Ik zou er direct voor tekenen om op zo’n manier 88 te mogen worden. Wat een sterke vrouw! Sportief, geïnteresseerd en vrolijk. Helemaal met het digitale tijdperk meegegaan en nog steeds intens genietend van haar eigen plekje. Eenzaam is ze volgens mij niet. Als ze er niet zelf op uit trekt, komt er wel een van haar vijf kinderen met aanhang op bezoek. Afgelopen weekend nog, toen ik haar het album bracht wat ik haar beloofd had, vertelde ze dat ze heel de week al visite had gehad. O ja en ze had een vakantie geboekt in september, met allemaal oudjes, “Alleen maar 90 plussers”, zei ze. Een tiendaagse bootreis. Lachen toch, hoe leuk is dat?!
Katie, heel erg bedankt voor de twee leuke dagen en voor je vertrouwen! Ik heb ontzettend veel van je geleerd en dan heb ik het niet alleen over de fotografie ;) En stiekem noem ik je Kaatje, want vind het zo bijzonder dat ik hetzelfde heet.
